بی هَوا

دِل اَست دیگَر
بی هَوا
هوای لانه ـَش می کُند . . . !

مادر

تَمام لذَّت سیادت همین هست،
که به حضرت زهراء بگی:
#مادر . . . !
که این حقیر ، کوچکتر از این حرفام . . . !

پیش مرگ مادر

آنـروز
دَر کـوچه ،
پیش مَـرگ مـادَرم شدم ؛
کـَس نـَ فهمید . . . !

کوچـه

آنروز
در کوچه
دست نحس بالا رفت!
اگر قـدری بلنـد تـَر بــودم؛
تاریخ لکه ننگ بر دامان "کوچه" نمی نشاند . . . !

من : حَسَن
فَرزَند : غِیرتُ الله

جانِ حسن

                                   مـادَر !
                   کُـجا می روی ... ؟!
مَسیر خانه از این طَرف است . . . !
مادَر جان!
جانِ حَسن؛
حالت خوب است؟!

روضه غیرت

تو اتوبوس بودیم،
رفیقم روضه می خوند.
وسط روضه داستان تعریف کرد؛
گفت:
یه طلبه ای خانمشو ترک موتورش سوار کرد
تو خیابون داشت می رفت.
تو شلوغی تصادفی رخ داد!
بیچاره!
خانمش افتاد و نقش زمین شد
بعد اینکه تونست بلندش کنه و . . .
رفت داخل کوچه
نشست
فقط گریه کرد
گریه
... !

* حضرت زهرا به آقاشون نگفت قضیه ی کوچه رو
به حسن هم توصیه کرد که نگه
اما اقا که خودش میدونست ...
فقط خدا میدونه غیرتش چی کشید ... !

مَـرد 7 ساله

  کـارای مَـردونه می کَردم!
*تو کوچه
دَست مادَرم ـُو میذاشتم تو دَستم
وَ راهش می بُردم !
*راز دار مادَرم بـودم!

   راستی! 
هَـفت سال بیشتر نَداشتم . . . !

وصلت هدفمند

در امر ازدواج قرار نیست،
مرد خوب باشد ،
و زن در کنار او به کمالات برسد و پیش رفت کند،
و یا اینکه،
زن خوب باشد ،
و مرد در کنار او به کمالات برسد و پیش رفت کند.
این گونه خیر ازدواج یک طرفه است،
هر دو باید در زندگی مشترک دست یافته های نو و تکاملی داشته باشند؛
تغییر مثبت باید برای هر دو جوان باشد،
این یک ازدواج هدف مند است. 

* رسولُ اللّه ^{صلى‏ الله ‏علیه و ‏آله و سلّم} :

أربَعٌ مَن اُعْطِیَهُنَّ فَقَد اُعْطِیَ خَیرَ الدُّنیا والآخِرَةِ : بَدنا صابِرا ، ولِسانا ذاکِرا ، وقَلْبا شاکِرا ، و زَوْجَةً صالِحَةً .

مستدرک الوسائل : 2 / 414 / 2338

تَنهاییِ دُو نَفَره

                                                                                                گاهی وَقت ها دِلَم ،
                                                                     تَنهاییِ دُو نَفَره می خواهَد!
                                                                یک تُـو
                                                                دو بنده ات . . . !