In عَطش

اگر به من است،
مَنِ من ، هیچ گاه مهیّایِ ملاقات با عِزرائیل نبوده است.
گَر مَرا اختیاری بود؛
عزرائیل می بایست لِلِقاءِ من سماق ها بمکد . . . !
امّا . . .
امّا هرگاه یاد منــَ ـم با شُما بود،
دقیقا همان زمان هایی که شبنم شب های دلداگی بر گونه ها می نشست،
آماده ترین لحظه ها را برای کوچ سپری می کردم .
مثل همان هایی که میان دو انگشت را دیده اند... !

یاد شماست که ما را به #شهادت سوق می دهد . . .
___________

پَ نَ :شهادت درِّ گرانی است که گدایی کفایت نمی کند.

اللّهُمَّ صَلِّ عَلی فاطمةَ و اَبیها و بَعلِِها وَ بَنیها وَ السِّرِّ المُستَودَعِ فیها بِعَدَدِ ما اَحاطَ بِهِ عِلمُک