و ما ادرانـــا...؟
و تو ای مرکب جهل،ما ادراک ما القَدَر...،ما ادراک ما نینوا...،ما ادراک ما زائرها... .این جهل مرکب توست که گمان می کنی؛می توانی ولی نمی خواهی بروی،و این جهل مرکب توست که ثروت را مایه ی کربلایی شدن می دانی.آری که اینطور نیست...من می بینم آن متمول نادین شناس را که کربلا را فقط برای یک بار رفتن و برای رفع تکلیف عرفی می رود و می خواهد که مبادا روزی سرزنش مردم متوجه سمت او شوند...آری می بینم که وجدانش را بیهوده صامت می کند.حال سکه را برمیگردانم؛وچه مجانین حق شناسی را که نادارند،ولی رفتنشان در خفاست و البته مستمر(و البته بعد منزل نبود در سفر روحانی)
و این را بدان...در این میان مایه ی کربلایی شدن اذن است،که اگر صادر شود مایه ی تو ناکار...و تو می بینی اربعین و عاشورای اربعین را که زائران همانانی اند که بخاطر مسلک زیستنشان میهمان سفره تمسخر همان مردگان متحرکند...وشاید تو.
کربلایی که خاک و غبار و جراحت کف پای زائرش مشتریان دارد در صف ،چرا که ان هذا موجب للشفا البته للذی ظرفُه اَوسَع...و این بار،ما ادراک ما الزائر.آری هر که زمین ظرفش اوسع رزقه اوفر.آنجا که مقتضی پرواز موجود و مانع مفقود،نشستن گزاف است،پرواز کن...و تو اگر تمام اولیاء الله من ازل الی ابد را یک جا می خواهی راهی کربلا شو در آن شب که اگر(تو) مومن باشی،بوی سیب را در حومه حرم امن الهی مستشممی.
آری بخاطر نقص در معرفت است که پل محبت به بید لرزان است،محبتی که مولود معرفت است.و معرفت مایه ی کربلایی گشتن و البته زاد و توشه کربلا کسب معرفت.و چه پندار بدی است که کربلا را بدانی شهری در میان شهرها.و در آخر اگر آن عضو پنج گونه،زیر چتر سینه ات برای حسین و حرمش آرام می تپد...فتامل که چرا آرام...چرا که کربلاست تنها نقطه دنیا که دنیا نیست.فتامل که آنجا که حسین سید شباب اهل جنت می خسبد نه دنیا بلکه جنت است.
و اگر این قلم حقیر نافذ و کاری جانت نگشت،بدان مشکل از قلم است نه ردپای آن.
اللهم ارزقنا زیارت الحسین
